کرسی صلح در فلسفه و آموزش برگزار شد

معاونت پژوهشی و فناوری دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه لرستان به مناسبت پژوهش و فناوری در راستای مسئولیت اجتماعی دانشگاه، کرسی علمی ترویجی با عنوان: "صلح در فلسفه، آموزش، و آموزش زبان: مروری بر دیدگاه یوهان گالتونگ، مارتین بوبر، و نل نادینگز" را با ارائه دکتر اکرم رمضان‌زاده دانشیار آموزش زبان انگلیسی روز یکشنبه ۱1 آذر ماه جاری برگزار کرد.

ناقدان این کرسی دکتر منصوره امیری عضو هیئت‌علمی گروه زبان انگلیسی (آموزش زبان انگلیسی) و دکتر نسرین فتاحی عضو هیئت‌علمی گروه معارف و فلسفه اسلامی دانشگاه لرستان بودند.

خلاصه کرسی به شرح ذیل است:

این کرسی در ابتدا کنکاشی در فلسفه و نیز نظریه­های آموزش داشت تا با بررسی مفهوم صلح بتواند مضامین متناظر را در بحث آموزش زبان انگلیسی بیابد. از نظر گالتونگ (1964) خشونت مستقیم نیازهای انسانی را به قصد آزار و اذیت زیر پا می­گذارد؛ خشونت ساختاری به شکل­هایی از خشونت اشاره دارد که ریشه در برخی ساختارها یا نهادهای اجتماعی دارد و این ساختارها از طریق محروم کردن افراد از حقوق اساسی به آن­ها آسیب می­زنند؛ و درنهایت، خشونت فرهنگی نمادین است و به دو دسته پیشین مشروعیت میبخشد. در حقیقت او معتقد است برای ریشه کن کردن خشونت تنها مبارزه با خشونت در شکل ظاهری آن کافی نیست بلکه باید به لایه­های عمیق تر رفت و اقسام دیگر خشونت را نیز از بین برد.

اما مفهوم سازی بوبر از صلح مبتنی بر فسلفه او از دیالوگ (همگویی) است. تعامل من و تو همگویی بین دو فرد یا گروه برابر است. برقراری دیالوگ با وجود تفاوت های فرهنگی این امکان را به افراد و جوامع بشری می­دهد تا پیشینه­های فرهنگی متفاوت یکدیگر را درک نموده و به حقوق یکدیگر به عنوان هویتی مستقل احترام بگذارند.

همچون بوبر، نل نادینگز (2003) صلح را در نظریه اخلاق مراقبت خود بر اساس دیالوگ تعریف می­کند.

او به رابطه مراقبت­کننده و دریافت­کننده مراقبت اشاره دارد که در ابتدا باید نیازهای دریافت کننده مراقبت شناخته شود. مفهوم سازی بوبر از من و تو می­تواند با برخی از زیربناهای آموزشی و نظری در آموزش زبان مرتبط باشد، از جمله اهمیت مذاکره، گفتگو، تعامل و تنوع. در آموزش زبان، گفتگوی بین افراد برابر توسط گفت و گوی فریره مورد توجه قرار گرفت که از طریق آن افراد به طور انتقادی از تضادهای سیاسی-اجتماعی موجود آگاه می­شوند، همانطور که با دیگران و با جهان گفتگو می­کنند، که به آ­ن­ها این امکان را می­دهد تا کشف کنند که چه کسی ساکت شده و چه کسی اجازه دسترسی به فرصت­ها را دارد. از این نظر، گفت‌وگوهای بین افراد برابر در آموزش زبان انگلیسی فضایی را برای آموزش انتقادی صلح ارائه می‌دهد که هدف آن افزایش آگاهی است. درحالی­که ممکن است شاخص­های خشونت مستقیم در همه زمینه­های آموزشی یکسان باشد، خشونت ساختاری در آموزش زبان از طریق تاکید بر انگلیسی استاندارد نشان داده می­شود

. انگلیسی استاندارد به عنوان شکل زبانی غالب برای به حاشیه راندن و حتی مشروعیت زدایی هویت و فرهنگ گویش­های غیراستاندارد استفاده می­شود. در آموزش زبان، روابط متقابل و مراقبتی شامل کارهایی مانند گوش دادن دقیق به زبان آموزان، نظارت مداوم بر روند یادگیری آن­ها، پوشاندن یا هدایت احساسات منفی نسبت به فراگیر و ایجاد فضای آموزشی ایمن است، اما ایجاد و حفظ روابط در آموزش زبان به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته است. اگرچه روابط مؤلفه­های اصلی کیفیت یادگیری و تجارب تدریس هستند. صلح در آموزش موضوعی است که در سال­های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است، اما در بحث آموزش زبان با وجود آنکه زبان ابزار برقراری تعامل و گفتمان می­باشد چندان مورد توجه قرار نگرفته است و ارائه چنین کرسی­های علمی ترویجی در کنار چاپ مقالات در این زمینه می­تواند فرصت بسیار مناسبی برای ایجاد برابری و عدالت و صلح از طریق آموزش زبان انگلیسی باشد و فرصتی باشد برای عبور از برتر تصور نمودن کلان روایت فرهنگ غربی با احترام گذاردن به خورده روایت­های غیر استاندارد و غیر غربی که به معنی بومی سازی آموزش زبان انگلیسی می­باشد.

همچنین، در پایان نشست به پرسش­های علمی ناقدان و دانشجویان پاسخ داده شد.