تأکید وزیر علوم در پیام نوروزی بر نشاط علمی، فرهنگی و اجتماعی دانشگاه‌ها
۱۴۰۴/۰۱/۰۶
دکتر حسین سیمایی‌صراف، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، در پیام نوروزی، تصریح کرد: «دانشگاه که نهاد علم و دانش است برای اینکه پیشران توسعه همه‌جانبه و متوازن جامعه باشد و بتواند مسئولیت اجتماعی خود را به درستی ایفاء نماید نیازمند نشاط علمی، فرهنگی و اجتماعی است».
به گزارش روابط عمومی دانشگاه لرستان، متن پیام نورزی وزیر علوم، به این شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَار
یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَار
یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَال
حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَال
حلول سال جدید، آغاز سال 1404 هجری شمسی را خدمت همه اساتید ارجمند، دانشجویان عزیز، چه آن‌ها که در وطن هستند و چه آن‌ها که خارج از وطن به سر می‌برند تبریک عرض می‌کنم.
خدمت همه کارکنان خدوم و زحمت‌کش دانشگاهی، تبریک ویژه تقدیم می‌کنم.
آغاز سال جدید توأم شده با شب‌های عزیز قدر؛ برای ما ایرانیان لحظه تحویل سال، لحظه تأمل در گذشته و تدبیر برای آینده است.
شب‌های قدر هم، چنین نقطه عطفی است: ما، گذشته‌مان را محاسبه می‌کنیم و برای آینده، طرح و بهبودی را از خداوند آرزو می‌کنیم و برای آینده، برنامه‌ریزی می‌کنیم.
پیام هر دو رخداد {نوروز و شب‌های قدر}، عبارت است از: تأمل در گذشته و برنامه‌ریزی برای آینده.
استادان عزیز، دانشجویان ارجمند، چه آن‌هایی که در داخل کشور هستید و چه آن‌هایی که در خارج از کشور به‌سر می‌برید؛ کشور ما از دشواری‌های بسیاری رنج می‌برد؛ چالش‌های فراوانی پیش روی ما هست.
ما مطمئن هستیم که حل این چالش‌ها و دشواری‌ها، جز از راه علم و نهاد علم، نمی‌گذرد؛ مسئولان هم امیدی جز به نهاد علم، ندارند.
دانشگاه، عقل نقاد جامعه و پیشران توسعه همه‌جانبه و متوازن کشور است؛ اما دانشگاه برای اینکه به این مسئولیت اجتماعی خود، به‌درستی، عمل و نقش خود را به خوبی ایفاء کند نیازمند نشاط علمی، فرهنگی و اجتماعی است.
از دانشگاه افسرده نمی‌توان انتظار تحول و تحرک و پویایی داشت. امیدوارم در سال 1404، با کمک همه نهادهای حاکمیتی و مدنی، بتوانیم منزلت، سرمایه و نفوذ اجتماعی دانشگاهیان را افزایش بدهیم؛ با تحمل و بردباریِ بیشتر، تکثر عقاید و تنوع سلایق، نتواند وحدت، انسجام و یکپارچگی ما را خدشه‌دار کند؛ ما باید نماد وحدت در عین کثرت باشیم؛ زیرا خداوند، ما را متکثر آفریده است. ما {انسان‌ها}، متنوع و متعدد هستیم.
همانگونه که در شکل ظاهری، متفاوت هستیم در فکر و ذهن هم متفاوت هستیم اما می‌توانیم دانشگاه را خانه خرد، گفت‌وگو و مهر و آشتی کنیم.
ملتی که در داخل، از صلح و دوستی و آشتی برخوردار باشد دشمن نمی‌تواند به او طمع داشته باشد و دشمن نمی‌تواند آتش‌افروزی کند.
بایستی با همدلی و همکاری همه‌ی نهادهای ملی و دولتی، نشاط بیشتر و مشارکت فراتر را تسهیل کنیم.
نهاد دانشگاه در سال 1404 باید تماماً «نوروزی» باشد: «چو غنچه گرچه فروبستگی است کار جهان/ تو همچو باد بهاری، گره‌گشا می‌باش»{حافظ}.
خداوند، یار و نگه‌دارتان.