قرآن و نهج‌البلاغه، مهم‌ترین الهام‌بخش فرهنگ ایران و عراق
۱۴۰۳/۱۱/۰۵
در حاشیه‌ی هفته علم ایران و عراق، نشست‌های صمیمی غیررسمی مختلفی نیز درباره‌ی موضوعات فرهنگی و ادبی دو کشور برگزار شد با این تأکید که: قرآن کریم و نهج‌البلاغه‌ی شریف، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین الهام‌بخش فرهنگ ایران و عراق است.
به گزارش روابط عمومی دانشگاه لرستان، در برخی از این نشست‌ها که با حضور حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر مصطفی رستمی، رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌های کشور، دکتر نعیم العبودی، وزیر آموزش عالی عراق، دکتر سعید حبیبا، معاون وزیر علوم و رئیس سازمان امور دانشجویان ایران، دکتر حیدر عبد ضهد، قائم مقام وزیر آموزش عالی عراق، دکتر علی نظری، رئیس دانشگاه لرستان و حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر غلامرضا اباذری، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در عراق برگزار می‌شد درباره‌ی موضوعات فرهنگی و ادبی مشترک بین دو کشور، گفت‌وگو شد.
در این گفت‌‌وشنودها، با اشاره به برخی نام‌های بزرگان ادبی و فرهنگی دو کشور ایران و عراق مانند فردوسی، نظامی، رودکی، سعدی، حافظ، مولوی، ناصر خسرو، ابوطیب متنبی، ابوالعلاء المعری، ابوتمام، محمدمهدی الجواهری، صدقی الزهاوی و ابن فارض و داد و ستدهای فرهنگی و ادبی دو کشور در ابعاد زبانی، مفهومی و دینی و اجتماعی، با استناد به نمونه‌های مصداقی برگرفته از متون و اشعار متنبی، سعدی، حافظ و... تاکید شد که قرآن کریم و نهج البلاغه‌ی شریف، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین الهام‌بخش فرهنگ ایران و عراق و ادیبان و متفکران دو کشور، هستند.
تحلیل شد درباره‌ی اینکه شعر شاعران فوق به دلیل ویژگی‌های زبانی و محتوایی و عمیق، ظرفیت مطابقت بر مسائل دنیای معاصر و الهام بخشی در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... را برای حکمرانی اسلامی چه در بعد داخلی، چه در ابعاد بین المللی به‌ویژه درباره‌ی عدم اعتماد به نظام سلطه و لبخندهای دروغین و فریب دهنده نظام استکبار دارد.
از جمله بیت‌هایی که مورد تحلیل حاضران قرار گرفت می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
و بیننا لو رعیتم ذاک معرفه / ان المعارف فی اهل النهی ذمم (متنبی).
پیمان شکن هرآینه گَردَد شکسته حال/ انَّ العُهودَ عِندَ مَلیکِ النُّهی ذِمَم (حافظ شیرازی).
سَلِ المَصانِعَ رَکباً تَهیمُ في الفَلَواتِ / تو قدرِ آب چه دانی که در کنارِ فراتی؟
شبم به رویِ تو روز است و دیده‌ها به تو روشن / و إِن هَجَرتَ سَواءٌ عَشِیَّتي و غَداتي.
إِذا رأيتَ نُيوبَ اللَيثِ بارِزَةً / فَلا تَظُنَّنَّ أَنَّ اللَيثَ يبتَسِمُ.
